Κατηγορία: προσωπικές μαρτυρίες

Μπροστά στην ίσως μεγαλύτερη απόφαση της ζωής μου (έως τώρα τουλάχιστον) ζητώ τη γνώμη σας.
Είμαι παντρεμένη με 2 μικρά παιδιά.για λόγους δουλειάς μένουμε σε άλλες πόλεις εγώ και τα παιδιά με το σύζυγο.Ο γάμος δε πήγαινε καιρό καλά κι έχω εδώ και 8 μήνες σχέση με έναν άλλο άνθρωπο με τον οποίο είχα σκοπό να παντρευτώ μετά το διαζύγιο μου.(θα με κρίνετε ίσως γι αυτό)
χτες έμαθα πως είμαι έγκυος από το σύντροφό μου και ίσως η μόνη λύση μοιάζει η έκτρωση. εκείνος λέει πως δεν είμαστε έτοιμοι από άποψη διαζυγίου και οικονομική .από την άλλη εγώ σαν μάνα δε μπορώ να το κάνω . δε τολμώ να μιλήσω πουθενά.εσείς τι θα συμβουλεύατε?

Από: μαρια

διαβασα τις μαρτυριες εκανα κ το τεστ! το θεμα μου ειναι το εξης.ειμαι 2 μηνων εγκυος κ εχω σοβαρα προβληματα ! Εμφανιστικαν ομως τωρα αφοτου εμεινα εγκυος! Η συναιτερος μου στο μαγαζι ειναι απελπισμενη που λειπω (επειδη επαθα αποκολλισι) τ εξοδα τρεχουν στο μαγαζι ο ενασ λογαριασμος καβαλαει τον αλλον κ εχο παρει κ δανεια στο ονομα μου γι αυτο τ μαγαζι. δεν ειμαι καθολου οικονομικα ανετη κ εχο φρικαρει!! εχει μπει στο μυαλο μου η εκτρωση αλλα δεν το λεω στο αντρα μου απο σεβασμο γιατι εχει το δικαιωμα να γινει πατερας.Ομως δανειο σπιτιου του μαγαζιου (που μαλλον θα το πουλισω)κ αλλα πολλα που χροσταω , η ευκολη ληση ειναι αυτη!! τι να κανωωωωωωωω???? δεν ξερωωωω εχω φρικαρει !!!!!
Από: ιωαννα

Πάντα υποστήριζα πως τα παιδιά είναι δώρο Θεού και πως ποτέ δε θα έκανα έκτρωση…Η λέξη ποτέ όμως,όντως είναι μεγάλη κουβέτα…Τον Ιούνιο γίνομαι 19 ετών.Την στιγμή που παραθέτω αυτό το κείμενο είμαι 3-4 βδομάδων έγκυος.Η μέρα είναι παρασκευή και η αναμενόμενη έκτρωση θα πράγματοποιηθεί τη δευτέρα.Δε θα το εμποδίσω και ας ξέρω πως θα με διαλύσει ψυχολογικά…Γνωρίζω την ύπαρξη του εδώ και 4-5 μέρες και όμως ήδη αρχίζω να πονάω.Δεν ξέρω πως θα είναι η ψυχολογική μου κατάσταση μετά την άμβλωση πάντως ήδη αρχίζω να νιώθω αποστροφή για το σεξ,όσο για τον συντροφό μου του δείχνω καθημερινά πως τρέφω και για αυτόν την ίδια αποστροφή κακία μα δε ξέρω το λόγο..Ξέρω πως και οι 2 είμαστε υπεύθυνοι.Ο συντροφός μου είναι ένα υπέροχο πλάσμα.Το θέλει το μωρό και είπε πως ό,τι και να αποφασίσω θα ‘ναι δἰπλα μου και πως έαν αλλάξω γνώμη θα αναζητήσει μια δουλειά και θα το μεγαλώσουμε.. αλλά έτσι και αλλιώς μένει μόνιμα στη καβάλα ενώ εγώ στη θεσσαλονίκη!Όλη την ώρα σκέφτομαι άμα θα ήταν αγοράκι ή κοριτσάκι και πώς θα ήταν..Το θέλω αυτό το παιδί μα δεν έχω την υποστήριξη των γονέων μου.Όσο για τους γονείς του συντρόφου μου…ο πατέραςτου δε το γνωρίζει καν,ενώ η μητέρα του που είναι χριστιανή ορθόδοξη και κατά των εκτρώσεων δεν μου αρέσει καθόλου σαν ανθρωπος.Δε με πόνεσε ούτε 1’.Μόνο ο γιόκας της.Μάλιστα του είπε πως δε πρέπει να ΄ρθει τη μέρα της επέμβασης διότι θα τον χρειάζομαι μετά περισσότερο.Πρέπει να επιλέξω μόνο μία φορα για να τον δω?Εκτός από τον φόβο που έχω για την επέμβαση που θα πραγματοποιηθεί νιώθω σαν ένας κοινός δολοφόνος.κάθε φορά που τοποθετώ το χέρι στη κοιλιά μου,όταν το πέρνω απ’αυτό το σημείο βλέπω αίμα απάνω του…Το αίμα του ίδιου μου του σπλάχνου!Ναι,μπορεί να μην έχει σχηματιστεί ακόμα και να ‘ναι ένα μικρό σποράκι όπως λέει και η μητέρα μου,αλλά ξέρω πια θα ήταν η εξέλιξη του…Όπως επίσης ξέρω πως σε καμιά περίπτωση δε του αξίζει κάτι τέτοιο..Σκέφτηκα το ενδεχόμενο ανάδοχης οικογένειας,αλλά η μητέρα μου δε μ’αφήνει σε καμιά περίπτωση να το γεννήσω!Όσο για τον πατέρα μου…ήτε με βλέπει ήτε όχι είναι το ίδιο και το αυτό!!!Ημητέρα μου είναι τόσο αναίσθητη μπροστά στο θέμα…Με πονάει αυτό!Το μόο που λέει που και που είναι γιατί να τα περνάει όλα αυτά αυτή…Νιώθω προδομένη και μόνη!

Από: ALEXANDRA

«…Όταν βλέπω μια γυναίκα να πονάει, να κλαίει, να υποφέρει για ένα μεγάλο πρόβλημα που τη βασανίζει και να σπαράζει κυριολεκτικά, της κάνω μια ερώτηση:
—Μήπως έχεις κάνει στη ζωή σου έκτρωση;
Ε λοιπόν, το 90% μου απαντά «ναι». Βλέπω δηλαδή ότι πίσω από κάθε πόνο κρύβεται μια παλιά αμαρτία του ανθρώπου. Και επιτρέπει αυτό τον πόνο ο Θεός, όχι για εκδίκηση, όχι για τιμωρία. Ο Θεός δεν τιμωρεί, ο πατέρας δεν τιμωρεί. Το επιτρέπει για το καλό του παιδιού του.
Ίσως μέχρι εκείνη τη στιγμή να μην αισθάνθηκε αυτή η γυναίκα τι μεγάλο έγκλημα είναι η έκτρωση και επιτρέπει τώρα ο Θεός να της συμβή αυτή η δοκιμασία, για να έρθει σε συναίσθηση…».

Γεια σας 

Είμαι 17 χρονών και πριν 3 εβδομάδες ανακαλυψα οτι ειμαι εγκυος .

Δυστυχώς ήταν κατι που δεν το περίμενα.Εγινε απο ενα λαθος , μια απροσεξια της στιγμης .

Για αυτό αμέσως έκλεισα ραντεβού και πηγα σε γυναικολόγο για να το ριξω

οσο ημουν εξω απο τον γυναικολογο καθομουν και σκεφτομουν αν ηταν σωστο αυτο που πηγαινα να κανω και αν ειναι σωστο να σκοτωσω μια ψυχουλα .

οταν μπηκα μεσα στοπ ιατρειο κοπηκαν τα ποδια μου , αλλα παραλληλα σκεφτομουν οτι ημουν μικρη ακομα για να αναλαβω μια τοσο μεγαλη ευθυνη . 

Απο την αλλη η γυναικολογος μου ειπε οτι ηταν εξωμητρια κυηση . 

οταν βγηκα απο το ιατρειο και μεχρι τωρα βρισκομαι στην ιδια κατασταση , κλαματα  , νευρα , τα βαζω με ατομα που δεν μου φταινε . 

πιστευω οτι θα ειναι πολυ δυσκολο να το ξεπερασω . 

Από: sofaki