Κατηγορία: προσωπικές μαρτυρίες

Καλησπερα,

Με λενε Ευγενια και ειμαι 19 χρονων. Πριν 5 μηνες αρχισα να εχω περιεργους πονους στην κοιλια μου. Καθως κυλουσαν οι μερες αυτοι οι πονοι γινονταν ολο και πιο εντονοι. Τελικα αποφασισα να κανω το τεστ και…θετικο! Στην αρχη με επιασε πανικος. Οικονομικα ηταν δυσκολο να το μεγαλωσουμε και μολις ειχα περασει στην σχολη που ηθελα απο πολυ μικρη. Δεν με ενοιαζε τιποτα ομως! Το ηθελα αυτο το μωρο και ημουν ετοιμη να αντιμετωπισω ολες τις δυσκολιες. Δεν ειχα υπολογισει ομως την αντιδραση των αλλων. Κανεις δεν το ηθελε αυτο το μωρο. Ουτε καν το αγορι μου. Ολοι μου ελεγαν το ιδιο πραγμα. ΕΚΤΡΩΣΗ! Ετσι, 5 Οκτωβριου εγινε. Ημουν 7 εβδομαδων! Απο τοτε δεν μπορω να συνελθω. το σκεφτομαι καθε μερα και δεν καταλαβαινω πως μπορεσα να σκοτωσω το ιδιο μου το μωρο. Δεν θα συγχωρησω ποτε τον εαυτο μου που τους επετρεψα να μου παρουν το μωρο μου. Επρεπε να παλεψω γιαυτο! Ποναω παρα πολυ! Θελω να κρατησω το μωρο μου αγκαλια αλλα αυτο δεν θα γινει ποτε. Και αυτο γιατι εγω η ιδια το σκοτωσα. Το εχασα για παντα. Νιωθω εντελως αδεια απο τοτε. Καθε μερα γινεται ολο και πιο δυσκολη για να επιβιωσω. Μου αξιζει ομως ολος αυτος ο πονος που νιωθω! Ελπιζω να με συγχωρησει ο Θεος για αυτο το λαθος μου. Εγω παντως δεν προκειταινα συγχωρησω τον εαυτο μου ΠΟΤΕ! Συγγνωμη μωρακι μου που δεν σε αφησα να δεις το φως αυτου του κοσμου!

Από: Ευγενια

Δεν ξέρω πως να αρχίσω και τι να πω…

είμαι 28 ετών, αρραβωνιασμένη με έναν σύντροφο με ένα παιδί από προηγούμενο γάμο, χωρίς διαζύγιο ακόμα, με πολλά προβλήματα με την πρώην του, άνεργη και στην ουσία με ναυαγισμένη δουλειά ο ίδιος…

έχω σταθεί στον ίδιο και στην οικογένειά του πάρα πολύ σε τρομερά οικονομικά προβλήματα, καταστροφή για την αλήθεια, αρρώστειες, θανάτους και πολλά άλλα και εγώ εκεί, τον αγαπάω… το μόνο πράγμα που ονειρεύτηκα μαζί του ήταν ένα παιδάκι, αυτός μου ξύπνησε τέτοια συναισθήματα… αρχίσαν τα συμπτώματα χωρίς να καταλαβαίνω, έκανα τεσ ναι ήμουν έγκυος! λίγα λεπτά πριν το κάνω τον ρώτησα αν είμαι τι θα κάνουμε? θα το αντιμετωπίσουμε μου απαντάει, δεν είμαστε έτοιμοι, έχουμε προβλήματα αλλά τι να κάνουμε αφού ήρθε? θα το κρατήσουμε. χαρούμενη λοιπόν βλέπω το τεστ θετικό και του το λέω, τούμπα όλα από τον ίδιο, ήταν σίγουρος πως δεν θα είμαι…. κατευθείαν η λέξη έκτρωση, το μαθαίνει η οικογένειά του και ακριβώς η ίδια απάντηση και η επόμενη αντίδραση? πω πω τι πάθατε, και ξέρεις πόσα θέλεις για την έκτρωση? απογοήτευση… θυμός… απελπισία… και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο…  μα θέλω παιδί από σενα μου λέει στο ορκίζομαι μα δεν μπορούμε τώρα, δεν βλέπεις πως είμαστε? για άλλα του απαντάω τα βρίσκεις τα χρήματα, για το δικό μας μωρό δεν μπορείς!

Δεν είχα πουθενά να στηριχτώ, έψαχνα δουλειά για να το κρατήσω και τίποτα, ο ίδιος δεν το ήθελε, 8 εβδομάδων εγώ και μου έλεγε μην το λες μωρό, δεν είναι, είναι κύτταρα! έκανα την έκτρωση και ήμουν σαν φυτό τις πρώτες ημέρες, μετά όλο ξεσπάσματα και κλάαματα, μέχρι και τώρα, δεν αντέχω να πηγαίνω επίσκεψη σε άλλες κοπέλες με μωρά, σε μαιευτήρια κλπ, δεν θέλω πλέον το παιδί του (ενώ δεν ξεκόλλαγα), δεν θέλω τον ίδιο σεξουαλικά, αυτό το κομμάτι πέθανε! ακούω την διπλανή μας να βγαίνει και τρέχω στο ματάκι της πόρτας να δω την μικρή της… δεν μπορώ να σας περιγράψω πως αισθάνομαι, σίγουρα θέλω βοήθεια, δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω, είμαι μια άλλη, είμαι σκληρή πλέον, θέλω να πληγώνω αυτούς που με πλήγωσαν… είμαι άλλη… χρειάζομαι βοήθεια… θέλω να γυρίσουν όλα πισω…

Από: ΜΑΡΙΑ

Γεια σας ονομαζομαι Κατερινα και θελω και εγω να σας διηγηθω την ιστορια μου. Πριν περιπου ενα χρονο σε ηλικια 20 ετων εμαθα πως ημουν εγκυος. Το συναισθημα αρχικα ηταν περιεργο…δεν ηξερα αν θα πρεπε να χαιρομαι ή αν θα πρεπε να κλαιω….βρισκομουν σε σχεση εξ αποστασεως κ σε φαση χωρισμου, ηδη τα πραγματα ηταν πολυ μπερδεμενα και δυσκολα…με την ελπιδα πως το αγορι μου θα με βοηθουσε να παρω καποια αποφαση του το ειπα….δυστυχως το πρωτο που μου ειχε πει ηταν θα κανεις εκτροση…για πολλες ημερες προσποιομουν οτι ημουν σιγουρη για την αποφαση που υποτιθετε ειχαμε παρει…ομως δεν ηταν ετσι…ηθελα αυτο το μωρο οσο τιποτα αλλο στον κοσμο…φανταζομουν πως θα ηταν να το κραταγα στην αγκαλια μου, να μεγαλωνε, να εκανε τα πρωτα του βηματα….σε ασχημη ψυχολογικη κατασταση, αδυναμη και μονη παρακαλαγα το αγορι μου να το κρατισουμε….αλλα ματαια…θυμαμαι εκεινη τη μερα, τη μερα που σκοτωσα το παιδι μου, τη μερα που εγινα δολοφονος του ιδιου μου του παιδιου…ημουν ολομοναχη,δεν ειχα μιλησει σε κανεναν…οταν ξυπνησα το ζηταγα αλλα ηταν πολυ αργα…μακαρη να μην ειχα κανει αυτο το λαθος…μακαρη να ειχα τοτε τη δυναμη να πω οχι…τωρα ειναι αργα και ο χρονος δεν γυριζει πισω….αυτο που εχει μεινει…ειναι ενα τεραστιο κενο στην καρδια και την ψυχη μου…εγω και το αγορι μου ειμαστε ακομη μαζι αλλα πολλες φορες τον κοιταζω και απλα τον μισω…γιατι με αφησε μονη και επειδη δεν ηταν μαζι μου αλλα κυριως γιατι εκμεταλευτηκε τη φαση που βρησκομουν και με αναγκασε να κανω αυτο το φρικτο παργαμα…το μωρακι μου το σκεφτομαι συνεχεια και θα εδινα τα παντα για να το ειχα μαζι μου….ο πονος ειναι φρικτος…αλλα μου αξιζει…απλα ευχομαι να μπορεσω καποια στιγμη να του ζητησω συγνωμη…ευχομαι να μπορεσω καποια στιγμη να του δοσω την αγκαλια που του στερισα τωρα….

σε οσες θελουν να κανουν αμβλοση εχω να πω το εξης…ποτε μα ποτε μην κανετε αυτο το λαθος θα το μετανιωσετε….θα βλεπετε παιδακια να παιζουν και θα φανταζοσαστε πως θα ηταν το δικο σας…..

Από: Κατερινα

Το όνειρο που έγινε εφιάλτης……

 

Τέλη Ιουλίου του 2011 βρίσκομαι στη Θάσο με φίλους για διακοπές.. Κάτι μέσα μου δεν πάει καλά.. Έχω συναισθήματα που μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα να περιγράψω. Τα χέρια μου βρισκόταν συνέχεια στη κοιλία μου και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί…. Έβλεπα έγκυες γυναίκες και με έπιαναν γέλια χαράς και πάλι χωρίς να καταλάβω το γιατί…. Περνούσε από το μυαλό μου το ενδεχόμενο μιας εγκυμοσύνης αλλά ήταν τόσο μεγάλοι οι πόνοι που είχα που αμέσως το διέψευδα.. Δεν ήτανε η πρώτη φορά που είχα καθυστέρηση γι αυτό και δεν ενεργοποιήθηκα νωρίτερα.. Οι μέρες περνούσαν κ γώ βρισκόμουν από τη ξαπλώστρα στο κρεβάτι για ύπνο από της 10 και πάει λέγοντας! Εγώ να μην μπορώ να πιώ! Να μην μπορώ να καπνίσω! Να χορέψω! Να ξενυχτήσω! Ότι έκαναν οι φίλοι μου εγώ δεν μπορούσα να το ακολουθήσω.. Ένιωθα το σώμα μου τόσο βαρύ.. Τα μάτια μου έκλειναν συνέχεια και ένα αίσθημα δυσφορίας γέμιζε τη μέρα μου… Έμειναν ακόμα 2 μέρες διακοπών και γω επιτέλους θα συναντούσα το αγόρι μου! Ήμουνα τόσο ερωτευμένη που ώρα με την ώρα η ψυχολογία μου ανέβαινε… Τετάρτη απόγευμα χτυπάει το τηλέφωνο μου! Επιτέλους έφτασε η μέρα που θα κανονίσουμε τα δρομολόγια για να πάω να τον συναντήσω!!!! Δεν κράτησε όμως και πολύ η χαρά μου…. Τα σχέδια αλλάζουν ο Δημήτρης κουράστηκε από την απόσταση και θέλει να χωρίσουμε.. χάρηκε που με γνώρισε αλλά δεν πάει άλλο… Η καρδία μου είναι έτοιμη να σπάσει δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να κρατήσω τη ψυχραιμία μου και να σεβαστώ την άποψη του. Παρ όλα αυτά θέλω να ξεσπάσω και δεν μπόρω.. κάτι μέσα μου αντί να με εξωθεί στα άκρα με ηρεμή.. με γαληνεύει και δεν μπορώ να νιώσω θυμό, δεν μπορώ ούτε να κλάψω… Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να επιβεβαιώσω τα συναισθήματά μου και άλλος τρόπος δεν υπήρχε παρά μόνο ένα τεστ εγκυμοσύνης. Δεν προλαβαίνω να το κάνω και να περάσουν κάποια δευτερόλεπτα και το αποτέλεσμα είναι πεντακάθαρο! Το τεστ είναι θετικό! Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω…. Είμαι τόσο ευτυχισμένη όσο ποτέ ξανά μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και τώρα έφτασε η δύσκολη ώρα της ανακοίνωσης… Βρήκα τη δύναμη και το είπα χωρίς να με ενδιαφέρει το τι θα θέλει ο Δημήτρης! Σημασία για μένα είχε μόνο το τι ήθελα εγώ.. Και για μένα αυτό το παιδί ήτανε ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ.. Ο Δημήτρης όμως ήτανε ξεκάθαρος.. το παιδί αυτό εκείνη τη χρονική στιγμή ήτανε ένα λάθος.. Οπότε και απευθύνθηκα στους γονείς μου.. Χαρήκανε πολύ! Και το μόνο πράγμα που ζήτησαν ήτανε μια απλή αναγνώριση.. τίποτ άλλο…. Ούτε λεφτά ούτε και τη παρουσία του Δημήτρη εάν ο ίδιος δεν το ήθελε… Παρ όλα αυτά όμως ο Δημήτρης εξαφανίστηκε…δεν μπορούσα να τον βρω να επικοινωνήσω μαζί του να συζητήσουμε… Μετά από μέρες με πήρε τηλέφωνο και η άποψη του ήτανε η ίδια… ένα μεγάλο ΟΧΙ! Όταν το άκουγα ένιωθα τα πάντα μέσα μου να διαλύονται… Περνούσαν οι μέρες και γω έπρεπε να αποφασίσω… είμαι 24 χρονών ακόμη συντηρούμε από τους γονείς μου λόγω του ότι δεν έχω πάρει πτυχίο, οι γονείς μου μένουν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και γω ήμουνα έτοιμη να τους επιβάλλω ένα ακόμα παιδί αγνώστου πατρός για τη κοινωνία που ζουν. Εκεί μίσησα τους πάντες! Και κυρίως αυτό το χάος που θέλουν να το ονομάζουν κράτος! Που είναι η πρόνοια για τις άγαμες μητέρες? Μισούσα όποιον προσπαθούσε να με πείσει ότι το δικό μου παιδί ήτανε ένα λάθος. Εκεί λοιπόν που έχω πιάσει πάτο εμφανίζεται ξανά ο Δημήτρης και μου λέει πως το παιδί το θέλει και θα το πει στους γονείς του…. Πόσο χαρούμενη μπορεί να ένιωσα εκείνα τα πρώτα δευτερόλεπτα. Και εκεί μείναμε στα δευτερόλεπτα.. μετά συνεχίσαμε από εκεί που το αφήσαμε. Είναι λάθος. Έφτασε η μέρα που έπρεπε να πάω στο γιατρό. Μόνη φυσικά.. Σε όλα μόνη… Όσο έβλεπα τον υπέρηχο δεν καταλάβαινα τίποτα μέχρι τη στιγμή που άκουσα τη καρδούλα του..χτυπούσε τόσο γρήγορα και τόσο δυνατά!!! Ήτανε το πιο όμορφο και ανεξήγητο φαινόμενο που αντιμετώπισα ποτέ στη ζωή μου. Συνειδητοποίησα ξαφνικά πως μέσα μου ζει ένα πλασματάκι…. Αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που το είδα και το άκουσα. Δυστυχώς τα περιθώρια ήτανε στενά και μέσα σε 5 μέρες έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Μετά θα ήτανε αργα. Σε 5 μέρες θα έμπαινα στο 3 μήνα. Η απόφαση κατοχυρώθηκε και το ραντεβού έκλεισε. Από εκεί ξεκίνησε ο εφιάλτης μου. Μετρούσα αντίστροφα τις μέρες έπιανα τον εαυτό μου να εκφράζεται δυνατά……καθόμουνα και μιλούσα και ζητούσα απεγνωσμένα συγγνώμη σ αυτό το παιδάκι νομίζοντας πως έτσι θα λυτρωθώ…. Έφτασε η μέρα της έκτρωσης. Όλα μέσα μου πονάνε. Θέλω να γίνει κάτι και να ακυρωθεί το ραντεβού… ο Δημήτρης είναι δίπλα μου όλη τη μέρα και προσπαθεί με χίλιους δύο τρόπους να  με κάνει να ξεχαστώ… για μένα όμως όλα είναι μαύρα… νιώθω ότι μου ξεριζώνεις τη καρδία μου ότι με το έτσι θέλω χωρίς να με ρωτήσεις παίρνεις αυτό που ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΛΑΤΡΕΨΑ….. Η διαδικασία κράτησε αρκετή ώρα γιατί δεν μπορούσα να πάρω την απόφαση… ένα βλέμμα όμως του Δημήτρη ξαφνικά μου είπε πολλά… 5 η ώρα ήμασταν στο σπίτι χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει το τι έκανα.. κάτι έλειπε όμως από μέσα μου ήμουνα μισή, μάλλον ήμουνα και είμαι άδεια…κενή… από εκείνη τη μέρα 18 Αυγούστου μέχρι και σήμερα μέσα στο μυαλό μου… οι τύψεις με πνίγουν για την αδυναμία που ένιωσα και δεν έκανα αυτό που μου ζητούσε όλο μου το είναι! Δεν θα με συγχωρήσω ποτέ και ποτέ τίποτε και κάνεις δεν θα γεμίσει το κενό μου…. Πάντοτε θα είναι το πρώτο μου αγγελούδι!!!! 

Από: πωλινα

ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ.. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΟΜΩΣ ΤΩΡΑ. ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ ΜΕ ΔΥΟ ΠΑΙΔΑΚΙΑ. Η ΑΛΑΖΟΝΙΑ ΜΟΥ ΟΜΩΣ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΨΑΧΝΩ ΔΙΑΡΚΩΣ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ. ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΤΙΣ ΒΟΛΤΕΣ ΚΑΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΓΝΩΡΙΣΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΕΡΩΤΑ! ΕΛΕΓΑ ΔΙΑΡΚΩΣ ΨΕΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΦΕΥΓΩ. ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΡΕΙ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΗΜΑ ΜΟΥ. …..ΩΣΠΟΥ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ , ΗΤΑΝ ΜΑΙΟΣ ΤΟΥ 2008 ΟΤΑΝ ΤΟ ΤΕΣΤ ΕΔΕΙΞΕ ΘΕΤΙΚΟ! ΠΑΓΩΣΑ! ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ. ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΕΙΧΑ ΒΡΕΙ ΗΔΗ ΤΗ ΛΥΣΗ. ΕΚΤΡΩΣΗ -ΣΚΕΦΤΗΚΑ-. ΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ. Η ΜΑΛΛΟΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΔΕΣΩ ΜΙΑ ΠΕΤΡΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΜΟΥ. ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ. ΕΚΛΕΙΣΑ ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ. Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΠΟΝΟΥΣΕ ΦΡΙΚΤΑ. ΕΚΛΑΙΓΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ ΣΑΝ ΝΑ ΜΟΥ ΦΩΝΑΖΕ –ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙΣ– ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ Η ΕΚΤΡΩΣΗ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ. ΕΝΙΩΘΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΗΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ. ΠΑΝΕ 3,5 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΑ. ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΩ ΠΟΤΕ. ΤΩΡΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΟΤΑΝ ΒΡΕΘΩ ΣΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΝΑΒΩ ΕΝΑ ΚΕΡΑΚΙ ΓΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΘΩΑ ΨΥΧΟΥΛΑ ΠΟΥ ΓΥΡΕΨΕ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΣΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ! ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΘΩΟ ΠΛΑΣΜΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΩ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΝΩΜΗ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΤΕ. ΕΓΩ ΠΑΝΤΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΓΧΩΡΕΣΩ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. ΕΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΕΚΤΡΩΣΗ. ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ Η ΕΚΤΡΩΣΗ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΔΕΝ ΓΙΑΤΡΕΥΕΤΑΙ ΠΟΤΕ. ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΚΥΝΗΓΟΥΝ ΟΙ ΤΥΨΕΙΣ..

Από: Μαρια