Καλησπερα,
Με λενε Ευγενια και ειμαι 19 χρονων. Πριν 5 μηνες αρχισα να εχω περιεργους πονους στην κοιλια μου. Καθως κυλουσαν οι μερες αυτοι οι πονοι γινονταν ολο και πιο εντονοι. Τελικα αποφασισα να κανω το τεστ και…θετικο! Στην αρχη με επιασε πανικος. Οικονομικα ηταν δυσκολο να το μεγαλωσουμε και μολις ειχα περασει στην σχολη που ηθελα απο πολυ μικρη. Δεν με ενοιαζε τιποτα ομως! Το ηθελα αυτο το μωρο και ημουν ετοιμη να αντιμετωπισω ολες τις δυσκολιες. Δεν ειχα υπολογισει ομως την αντιδραση των αλλων. Κανεις δεν το ηθελε αυτο το μωρο. Ουτε καν το αγορι μου. Ολοι μου ελεγαν το ιδιο πραγμα. ΕΚΤΡΩΣΗ! Ετσι, 5 Οκτωβριου εγινε. Ημουν 7 εβδομαδων! Απο τοτε δεν μπορω να συνελθω. το σκεφτομαι καθε μερα και δεν καταλαβαινω πως μπορεσα να σκοτωσω το ιδιο μου το μωρο. Δεν θα συγχωρησω ποτε τον εαυτο μου που τους επετρεψα να μου παρουν το μωρο μου. Επρεπε να παλεψω γιαυτο! Ποναω παρα πολυ! Θελω να κρατησω το μωρο μου αγκαλια αλλα αυτο δεν θα γινει ποτε. Και αυτο γιατι εγω η ιδια το σκοτωσα. Το εχασα για παντα. Νιωθω εντελως αδεια απο τοτε. Καθε μερα γινεται ολο και πιο δυσκολη για να επιβιωσω. Μου αξιζει ομως ολος αυτος ο πονος που νιωθω! Ελπιζω να με συγχωρησει ο Θεος για αυτο το λαθος μου. Εγω παντως δεν προκειταινα συγχωρησω τον εαυτο μου ΠΟΤΕ! Συγγνωμη μωρακι μου που δεν σε αφησα να δεις το φως αυτου του κοσμου!
Από: Ευγενια