Γεια σας ονομαζομαι Κατερινα και θελω και εγω να σας διηγηθω την ιστορια μου. Πριν περιπου ενα χρονο σε ηλικια 20 ετων εμαθα πως ημουν εγκυος. Το συναισθημα αρχικα ηταν περιεργο…δεν ηξερα αν θα πρεπε να χαιρομαι ή αν θα πρεπε να κλαιω….βρισκομουν σε σχεση εξ αποστασεως κ σε φαση χωρισμου, ηδη τα πραγματα ηταν πολυ μπερδεμενα και δυσκολα…με την ελπιδα πως το αγορι μου θα με βοηθουσε να παρω καποια αποφαση του το ειπα….δυστυχως το πρωτο που μου ειχε πει ηταν θα κανεις εκτροση…για πολλες ημερες προσποιομουν οτι ημουν σιγουρη για την αποφαση που υποτιθετε ειχαμε παρει…ομως δεν ηταν ετσι…ηθελα αυτο το μωρο οσο τιποτα αλλο στον κοσμο…φανταζομουν πως θα ηταν να το κραταγα στην αγκαλια μου, να μεγαλωνε, να εκανε τα πρωτα του βηματα….σε ασχημη ψυχολογικη κατασταση, αδυναμη και μονη παρακαλαγα το αγορι μου να το κρατισουμε….αλλα ματαια…θυμαμαι εκεινη τη μερα, τη μερα που σκοτωσα το παιδι μου, τη μερα που εγινα δολοφονος του ιδιου μου του παιδιου…ημουν ολομοναχη,δεν ειχα μιλησει σε κανεναν…οταν ξυπνησα το ζηταγα αλλα ηταν πολυ αργα…μακαρη να μην ειχα κανει αυτο το λαθος…μακαρη να ειχα τοτε τη δυναμη να πω οχι…τωρα ειναι αργα και ο χρονος δεν γυριζει πισω….αυτο που εχει μεινει…ειναι ενα τεραστιο κενο στην καρδια και την ψυχη μου…εγω και το αγορι μου ειμαστε ακομη μαζι αλλα πολλες φορες τον κοιταζω και απλα τον μισω…γιατι με αφησε μονη και επειδη δεν ηταν μαζι μου αλλα κυριως γιατι εκμεταλευτηκε τη φαση που βρησκομουν και με αναγκασε να κανω αυτο το φρικτο παργαμα…το μωρακι μου το σκεφτομαι συνεχεια και θα εδινα τα παντα για να το ειχα μαζι μου….ο πονος ειναι φρικτος…αλλα μου αξιζει…απλα ευχομαι να μπορεσω καποια στιγμη να του ζητησω συγνωμη…ευχομαι να μπορεσω καποια στιγμη να του δοσω την αγκαλια που του στερισα τωρα….
σε οσες θελουν να κανουν αμβλοση εχω να πω το εξης…ποτε μα ποτε μην κανετε αυτο το λαθος θα το μετανιωσετε….θα βλεπετε παιδακια να παιζουν και θα φανταζοσαστε πως θα ηταν το δικο σας…..
Από: Κατερινα