Καλημέρα σας..
Είμαι 20 και πριν απο 21 μήνες σκοτώσα κι εγώ το παιδί μου, με εκτρωτικά χάπια…
Με το αγόρι μου αντιμετωπίζαμε πολλά προβλήματα στη σχέση μας, ”ένα παιδί θα ήταν δυστυχισμένο αν ζούσε σε ένα τετοιο περιβάλλον” έτσι έλεγαν οι πολύ στενοί μας φίλοι…Κι εγώ μπερδεμένη, τυφλωμένη παρασύρθηκα και έκανα αυτό που κατηγορούσα μια ολόκληρη ζωή..
Μετα απο σχεδόν δυο χρόνια προσπαθώ να συνέλθω και να βρω πάλι τον εαυτό μου.. Η σκέψη του όμως με βασανίζει ακόμα, έχει στοιχειώσει τα όνειρα μου, είναι συνέχεια στο μυαλό μου,.. Ειδικά αυτές τις μέρες που θα είχε τα πρωτά του γενέθλια..
Εκτός απο τις ψυχολογικές επιπτώσεις της πράξης μου δυστυχώς έχω να αντιμετωπίσω και τις σωματικές..
Πριν απο δυο μήνες ο γιατρός ανακάλυψε ότι ο οργανισμός μου αντέδρασε πολύ άσχημα με τα εκτρωτικά χάπια και τώρα παλεύω με τον καρκίνο της μήτρας… οι ελπίδες να αποφύγω την υστερεκτόμη είναι λίγες όμως δεν το έχω βάλει κάτω..το χρωστάω άλλωστε στο παιδί μου..
θα έδινα τη ζωή μου για να μπορέσω κάποτε να ακούσω να με φωνάζουν ”μαμά”
όλες εσείς που σκέφτεστε να κάνετε έκτρωση άκουστε και εμας που υποφέρουμε..ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ..ένα παιδί δεν είναι επιλογή, ένα παιδί είναι δώρο
Αν το κρατήσετε δεν θα το μετανιώσετε, αλλά αν όχι θα το μετανιώνετε μια ολόκληρη ζωη..