Κατηγορία: προσωπικές μαρτυρίες

το πλήγμα που δέχεται η γυναίκα στον ψυχικό της κόσμο είναι εκείνο που χαρακτηρίζει την «επόμενη μέρα» μιας τέτοιας εμπειρίας.

Ένα μικρό «ατύχημα» και η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη δεν αργεί να προκύψει. Η απόφαση για την άμβλωση λαμβάνεται γρήγορα και όλα «τακτοποιούνται» μέσα από συνοπτικές διαδικασίες. Η γυναίκα επιστρέφει σπίτι, όμως, αντί να αισθανθεί «λυτρωμένη» ή έστω ικανοποιημένη που όλα θα ξαναμπούν στον κανονικό τους ρυθμό, συνειδητοποιεί πως είναι φορτωμένη ενοχές. Ο ύπνος είναι ταραγμένος, τα κλάματα συχνά.

Τι συμβαίνει;
Μια άμβλωση φέρνει οπωσδήποτε αναστάτωση στη ζωή μιας γυναίκας – είτε θέλει να το περάσει πιο «ελαφριά» είτε όχι. Και στις δύο περιπτώσεις, η αλλαγή που αισθάνεται είναι μεγάλη, αφού πρόκειται για μια εμπειρία έντονη, πολλές φορές πρωτόγνωρη, που ενδέχεται να οδηγήσει σε ψυχολογικά προβλήματα. Στη συμβουλευτική ψυχολογία, γίνεται λόγος για το «post abortion syndrome» (σύνδρομο κατάθλιψης μετά την άμβλωση), που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια έντονη μελαγχολία που αισθάνεται η γυναίκα μετά μια τέτοια επέμβαση.

Καλησπέρα θα ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου μήπως προειδοποιήσω μέσα από αυτήν κοπέλες να μην κάνουν λάθος και μαυρίσουν την ψυχή τους..Είμαι 26 και ήμουν αρραβωνιασμένη χώρισα λόγω τρίτων και έμαθα ότι ήμουν έγκυος ο πρώην μου 36 ετών μου είπε δεν το θέλω ρίξτο η οικογένεια του μου είπε να το φάω η δική μου οικογένεια ήταν στο πλευρό μου αν και η μαμά μου με την αδελφή μου μου εξηγήσαν και το τι θα γίνονταν από δω και πέρα..Χωρίς δουλειά χωρίς πατέρα ποιές θα ταν οι δυσκολίες..Πήγα στον γιατρό και δεν είχε παλμούς ακόμα τότε πήρα αμέσως την απόφαση να διακόψω την κύηση..Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα έκλαιγα το πρωί δεν ήθελα να πάω περίμενα στην καρέκλα και ταλαντευόμουν να μείνω ή όχι..Τελικά δείλιασα το έκανα..Τώρα όμως το μετανιώνω κάθε μέρα.τα μάτια μου σπάνια στερεύουν από δάκρυα..Αύριο θα κλείσω έναν μήνα που το έκανα αλλά ο πόνος δυναμώνει…Πολλές φορές μιλάω στο παιδάκι μου του ζητάω συγνώμη όπως και Στον Θεό ζητώ συγνώμη..ΠΟΤΕ μην το κάνετε ο πόνος είναι βαθύς σε πνίγει..Σας παρακαλώ προσέξτε γιατί είναι ότι χειρότερο.Δεν ξέρω αν περνάει ποτέ αλλά μην το κάνετε πονάει αφάνταστα.Ελπίζω Ο Θεός να με συγχωρέσει εγώ ποτέ δεν θα συγχωρέσω τον εαυτό μου..

Θελω να σας πω κ γω την ιστορια μου κ θελω την γνωμη σας…ειμαι με ενα παιδι 2,5 χρονια..περυσι απολυθηκε απο φανταρος κ εμεινα εγκυος…φοβηθηκα δεν ειχε ουτε δουλεια ουτε τιποτα…οι γονεις μου δεν με στηριξαν μου απαιτησαν εκτρωση…να σας πω την αληθεια τοτε φοβηθηκα παρα πολυ..δειλιασα κ τελικα το εκανα…ενα χρονο μετα δεν εχει βγει καθολου απ το μυαλο μου…το μετανιωνω καθε μερα κ περισσοτερο…τωρα ειμαι παλι εγκυος απο απροσεξεια κ των δυων μας(ειχαμε πιει ενα βραδυ πολυ κ εγινε..οταν το θυμηθηκαμε ηταν αργα για το χαπι)ειμαι σε απογνωση δεν το ξερει κανεις παρα μονο ο φιλος μου ο οποιος μς πιεζει για εκτρωση ξανα…δεν ξερω που να βρω βοηθεια για να φερω αυτο το δικο μου πλασματακι στον κοσμο…δεν θα εχω στηριξη απο κανεναν…το ξερω…ειμαι μονη με ενα μωρακι στην κοιλια μου κ βοηθεια απο κανεναν…την δευτερα θα παμε στον γιατρο με τον φιλο μου κ ελπιζω να αλλαξει γνωμη με αυτα που θα μας πει ο γιατρος κ που θα κανουμε κ υπερηχογραφημα..θελω τοσο πολυ αυτο το πλασματακι..δεν αντεχω ξανα το ιδιο πραγμα αλλα ξερω οτι μονη μου δεν μπορω να το μεγαλωσω αξιοπρεπως….γι αυτο κοριτσια να προσεχετε πολυ…εγω ημουν ανευθυνη…

Δεν ξερω πως να αρχίσω αλλα δεν εχει νόημα…σημασια εχει οτι εγινε….και πλέον δεν αλλαζει…και οσο ποναει αυτο δεν εχει πονέσει τιποτα αλλο την ψυχη μου…
Ειμαι 18 χρονων τωρα(15/4/15)….οταν ανακάλυψα οτι ημουν εγκυος ηταν αρχές Οκτωβρίου 2014…ο σύντροφος μου ειναι 23 ετών..είμασταν μαζι 9 μήνες τοτε (ακόμα είμαστε μαζι) είχαμε παει για φαγητο και αποφασίσαμε να κανω τεστ κυήσεως γιατι είχαμε υποψίες για πιθανή εγκυμοσυνη…κατέβηκα στις τουαλέτες του μαγαζιού και εκανα το τεστ , βλέποντας τα αποτελέσματα φρικαρα στην αρχη , φοβόμουν για το μέλλον μου , τους γονεις μου , το αγορι μου…. ειχα πανικοβληθει ομως επρεπε να ανεβώ επάνω κ να του πω την αληθεια….και εκείνος φρικαρε το ίδιο….
Περνούσαν οι μερες και ο μονος ανθρωπος που κατόρθωσα να το πω ηταν η κολλητη μου με την οποία κάναμε αλλα δυο τεστ…βγήκαν θετικά…πλέον ημουν σιγουρη….
Άρχισα να χαιρομαι με την ιδεα οτι θα γίνω μαμα, πρόσεχα τον εαυτο μου, ήξερα τις ευθύνες ενός παιδιού…και ετσι αποφάσισα να μιλησω στους γονεις μου…εκείνοι σοκαριστικαν ομως μου είπαν πως θα με στηρίξουν οποία απόφαση και αν παρω…το αγορι μου το ίδιο η κολλητη μου το ίδιο…
Πήγα στον γιατρό μου και το είδα απο την οθόνη του υπέρηχου…ηταν 6 εβδομαδων….ομως…πολλοί ανθρωποι της εμπιστοσύνης μου του στενού μου περιβάλλοντος ηταν αρνητικοί φούσκωναν τα μυαλά μου λέγοντας μου «θα καταστρέψεις την ζωη σου , δεν θα σπουδασεις , θα το μετανιώσεις , τι θα πει ο κόσμος, ο πατερας του παιδιού θα σε αφήσει , θα μείνεις στάσιμη, δεν θα βγαίνεις εξω , δεν θα κανεις φοιτητική ζωη» ενα σορό «δεν» και αλλα τοσα «θα» καθε μερα με στοιχιωναν , με έκαναν να κλαίω, να στεναχωριεμαι ,να φοβαμαι….και ετσι μια μερα πήγα με την οικογένεια μου κ το αγορι μου στον γιατρό για να κανω άμβλωση……δν ειχα συνειδητοποίησει τι πήγα να κανω….μεχρι την στιγμη που μπήκα σε εκείνο το δωματιο κ ο αναισθησιολόγος τρύπησε το χερι μου ώστε να κοιμηθω….εκεινη την στιγμη ενιωθα ανυμπορει να υπερασπιστώ το μωρο μου ή κ εμενα…εκείνα τα δευτερόλεπτα πριν κοιμηθω ήξερα οτι μολις ξυπνησω η ζωη μου θα αλλαξει δραματικα προς το χειρότερο…..και ετσι εγινε οι φόβοι μου βγήκαν αληθινοί….φεύγοντας απο εκει ένιωσα ενα απέραντο κενό ενα πόνο βαθιά μεσα μου που με ακολουθεί μεχρι κ σημερα…η συνέχεια ηταν δραματική….εκλαιγα συνεχως…ενιωθα την απώλεια να με διαλύει…..ενιωθα μιση….παρακολουθώ ψυχίατρο , παίρνω αντικαταθλιπτικα….προσπαθησα να αυτοκτονησω και πλέον νιωθω μιση.. Ξέρετε……παντα έλεγα πως ποτε δεν θα εκανα κατι τροπο στη ζωη μου , ποτε δεν θα σκότωνα το παιδι μου….αυτός ο πόνος ειναι τρομερός ….ακουω ανθρωπους να λένε «σιγα μωρε» ή «εισαι μικρη ακόμα θα κανεις οταν εισαι ετοιμη» αλλα αναρωτιέμαι ποιος απο αυτούς τους ανθρωπους θα κοιμόταν ήσυχοι ξέροντας οτι σκότωσαν το παιδι τους;;;; Οταν μιλάω για αυτο το θεμα όλοι το προσπερνανε ετσι απλα σαν να ειναι κατι απλό….ισως για αυτούς να ειναι οχι ομως για μενα….και μερικες φορες νιωθω να μισω τον εαυτο μου κ εκείνους που δεν με προστάτεψαν απο αυτη την συναισθηματική αδιεξοδο…. Κανεις τους δεν με πηρε απο εκει να φύγουμε….τους βόλευε βλέπετε μια εκτρωση παρα αυτο το «βάρος» για εκείνους……σε ενα μηνα θα ειχα το μωρο μου…οσο πλησιάζει αυτη η μερα τοσο πιο πολυ μεγαλώνει το κενό μεσα μου….
Για αυτο κοριτσια μου εάν βρεθείτε σε αυτη την θέση μην επιτρέψετε σε κανέναν να σας στερισει το μωρο σας ουτε καν στον ίδιο σας τον εαυτο..