«…Όταν βλέπω μια γυναίκα να πονάει, να κλαίει, να υποφέρει για ένα μεγάλο πρόβλημα που τη βασανίζει και να σπαράζει κυριολεκτικά, της κάνω μια ερώτηση:
—Μήπως έχεις κάνει στη ζωή σου έκτρωση;
Ε λοιπόν, το 90% μου απαντά «ναι». Βλέπω δηλαδή ότι πίσω από κάθε πόνο κρύβεται μια παλιά αμαρτία του ανθρώπου. Και επιτρέπει αυτό τον πόνο ο Θεός, όχι για εκδίκηση, όχι για τιμωρία. Ο Θεός δεν τιμωρεί, ο πατέρας δεν τιμωρεί. Το επιτρέπει για το καλό του παιδιού του.
Ίσως μέχρι εκείνη τη στιγμή να μην αισθάνθηκε αυτή η γυναίκα τι μεγάλο έγκλημα είναι η έκτρωση και επιτρέπει τώρα ο Θεός να της συμβή αυτή η δοκιμασία, για να έρθει σε συναίσθηση…».
υπέρ της ζωής με κάθε τρόπο??τί ακριβώς σημαίνει αυτό?να γεννηθεί ένα μώρο κάτω από τόσο αντίξοες συνθήκες που μεγαλώνοντας να καταριέται και αυτό την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκε?όπως διαβάζω σε ένα άλλο άρθρο που ο άντρας έσπαγε στο ξύλο την γυναίκα του που ήταν έγκυος και αυτή δεν ήθελε το παιδί.Με συνχωρείτε…αλλά όχι.Χρειάζεται να αναλαμβάνεις τις ευθυνές σου να προσέχεις και όταν λέω να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου δεν εννοώ απαραίτητα να κρατήσεις το μωρό εννοώ να είσαι απόλυτα συνειδητοποιήμενος για την πράξη που θα εκτελέσεις όποια και αν είναι αυτή και να είσαι πεπεισμένη πως ήταν το καλύτερο..Όλοι θα έπρεπε να ακούουν την επιλογή των κοριτσιών να μην τους αναγκάζει κανείς και τίποτα στο τι θα αποφασίσουν..και ομιλώ για τους γονείς που νομίζουν ότι με την εξουσία θα επιβληθούν στα παιδιά τους με το πρόσχημα ότι θέλουν την ευτυχία τους αλλά τα κάνουν δυστυχισμένα..Γιατί όταν ένα κορίτσι νιώθει έτοιμο για αυτό το βήμα να μην μπορεί να το κάνει??επειδή δεν έχει την οικονομική ανεξαρτησία γιατί όλοι εκεί βρίσκουν άλλοθι..και αν μια άλλη πάλι δεν θέλει να τα γεννήσει είτε λόγω βιασμού είτε λόγω προσωπικής επιλογής?…η εκκλησία τι θα κάνει θα την εξορίσει ή θα της πεί ότι είναι δολοφόνος και στην επόμενη ζωή της θα τρώει στην κυριολεξία τα αίματα του μωρού της όπως διάβασα κάπου..Δεν επικροτώ καμία τέτοια πράξη και δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που κάνοντας άμβλωση αισθάνεται όμορφα..εάν ο θεός μας έπλασε κατ εικόνα και καθ ομοίωση του τότε θα μας δεχτεί με τα λάθη μας και θα μας επαναφέρει στο δρόμο του..Υπάρχουν οι άνθρωποι που είναι δυνατοί υψώνουν το αναστημά τους και πέρνουν την απόφαση ακόμη και σε μικρή ηλικία και κρατούν το μωρό τους και είναι άξιοι σεβασμού αλλά όταν κάποιοι βλέπουν μικρά κοριτσάκια να κυοφορούν τα απαξιώνουν..οι περισσότεροι λένε ότι η ζωή είναι ιερή και υπάρχει ζωή από τη στιγμή της σύλληψης..αλλά όταν αυτό το ζυγωτό μεγαλώσει και ζητήσει βοήθεια από αυτούς που ενστερνίζονται την άποψη<>ποιός θα του την δώσει??Εν πάσει περιπτώσει είναι προσωπική επιλογή του καθενός το τι θα κάνει με τη ζωή του και κατα τι γνώμη μου οι δικοί του άνθρωποι θα πρέπει να είναι κοντά γιατί σε τέτοιες στιγμές συνήθως ξεχνούν ότι πάνω απ όλα είναι γονείς..Δυστυχώς η κοινωνία μεταδίδει λανθασμένα μηνύματα..και αποκρύπτει τα πιο σημαντικά…Πότε εισήχθη στα σχολεία σεξουαλική αγωγή?γιατί οι γονείς και οι δάσκαλοι δυσκολεύονται να μιλήσουν ανοικτά για σεξουαλικά ζητήματα αλλά δεν δυσκολεύονται καθόλου να <>στην κυριολεξία τα παιδιά τους ακόμα και να τα διώξουν από το σπίτι έαν συμβεί κάτι ανεπιθύμιτο είτε εγκυμοσύνη είναι αυτό είτε κάποιο νόσημα..Είναι πράγματι θλιβερό και όταν κάποιες γυναίκες προβαίνουν στην έκτρωση ως μέσο αντισύληψης,κάτι που εκτός των άλλων θέτει σε κίνδυνο και τη ζωή τους.Έχουν επαρκείς γνώσεις ??τις έχει βοηθήσει κάποιος ή το μόνο που τους λέει είναι έσφαλες και πρέπει να πληρώσεις??και αμάρτησες??Και συνεπακόλουθο είναι η κατάθλιψη και η άρνηση ζωής…Η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ…και αν η εκκλησία θέλει να νουθετεί τους ανθρώπους ας τους αγαπήσει ΠΡΩΤΑ πραγματικά…Γιατί δεν είδα εγώ καμία εκκλησία να βοηθά την Ελλάδα αλλά στα παραπτώματα της συμμετείχε..Ας ξυπνήσουμε και ας βοηθήσουμε τους συνανθρώπους με όποιον τρόπο μπορούμε…
Είμαι 17 χρονών και πέρυσι στις 31/12/11 έκανα μία έκτρωση… Το συναίσθημα ήταν τρομακτικό ο πόνος που χαρακτηρίζεις τον καταλαβαίνω όπως καταλαβαίνω ότι δεν είναι σωματικός αλλά ψυχικός. Όταν κατάλαβα ότι είμαι έγγειος τρόμαξα πολύ, η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω για ποιόν λόγο από όλους. Η μητέρα μου μου φέρθηκε άψογα και αντέδρασε πολύ καλά και ψύχραιμα, εκεί μου έφυγε λίγος φόβος και άγχος.
Βέβαια από μόνη μου κατάλαβα ότι δεν θα το κρατούσα. Όταν πήγα στον γυναικολόγο και έκανα τον υπέρηχο η ψυχή μου μάτωσε, είδα την καρδούλα του να χτυπά και εκείνη την στιγμή άρχισα να την αισθάνομαι… Όταν άκουσα τον γιατρό να πάω την επόμενη κιόλας μέρα στο Μητέρα ταράχτηκα.. Από την ώρα που έφυγα από τον γιατρό δεν σταμάτησα να σκέφτομαι τι πάω να κάνω. Τον αισθανόμουν αυτό το πλασματάκι ήξερα πως ήταν κάτι δικό μου κάτι μοναδικό. Την επόμενη ημέρα στις 8:30 το πρωί ήμουν είδη στο νοσοκομείο. Τα πόδια μου είχαν λυθεί και η ανάσα μου ένιωθα ότι κοβόταν όσο η ώρα πλησίαζε. Αφού όλα τέλειωσαν εγώ αισθανόμουν την απώλεια (ένιωθα πλέων δολοφόνος). Αυτό το συναίσθημα είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια γυναίκα .