Το όνειρο που έγινε εφιάλτης……
Τέλη Ιουλίου του 2011 βρίσκομαι στη Θάσο με φίλους για διακοπές.. Κάτι μέσα μου δεν πάει καλά.. Έχω συναισθήματα που μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα να περιγράψω. Τα χέρια μου βρισκόταν συνέχεια στη κοιλία μου και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί…. Έβλεπα έγκυες γυναίκες και με έπιαναν γέλια χαράς και πάλι χωρίς να καταλάβω το γιατί…. Περνούσε από το μυαλό μου το ενδεχόμενο μιας εγκυμοσύνης αλλά ήταν τόσο μεγάλοι οι πόνοι που είχα που αμέσως το διέψευδα.. Δεν ήτανε η πρώτη φορά που είχα καθυστέρηση γι αυτό και δεν ενεργοποιήθηκα νωρίτερα.. Οι μέρες περνούσαν κ γώ βρισκόμουν από τη ξαπλώστρα στο κρεβάτι για ύπνο από της 10 και πάει λέγοντας! Εγώ να μην μπορώ να πιώ! Να μην μπορώ να καπνίσω! Να χορέψω! Να ξενυχτήσω! Ότι έκαναν οι φίλοι μου εγώ δεν μπορούσα να το ακολουθήσω.. Ένιωθα το σώμα μου τόσο βαρύ.. Τα μάτια μου έκλειναν συνέχεια και ένα αίσθημα δυσφορίας γέμιζε τη μέρα μου… Έμειναν ακόμα 2 μέρες διακοπών και γω επιτέλους θα συναντούσα το αγόρι μου! Ήμουνα τόσο ερωτευμένη που ώρα με την ώρα η ψυχολογία μου ανέβαινε… Τετάρτη απόγευμα χτυπάει το τηλέφωνο μου! Επιτέλους έφτασε η μέρα που θα κανονίσουμε τα δρομολόγια για να πάω να τον συναντήσω!!!! Δεν κράτησε όμως και πολύ η χαρά μου…. Τα σχέδια αλλάζουν ο Δημήτρης κουράστηκε από την απόσταση και θέλει να χωρίσουμε.. χάρηκε που με γνώρισε αλλά δεν πάει άλλο… Η καρδία μου είναι έτοιμη να σπάσει δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να κρατήσω τη ψυχραιμία μου και να σεβαστώ την άποψη του. Παρ όλα αυτά θέλω να ξεσπάσω και δεν μπόρω.. κάτι μέσα μου αντί να με εξωθεί στα άκρα με ηρεμή.. με γαληνεύει και δεν μπορώ να νιώσω θυμό, δεν μπορώ ούτε να κλάψω… Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να επιβεβαιώσω τα συναισθήματά μου και άλλος τρόπος δεν υπήρχε παρά μόνο ένα τεστ εγκυμοσύνης. Δεν προλαβαίνω να το κάνω και να περάσουν κάποια δευτερόλεπτα και το αποτέλεσμα είναι πεντακάθαρο! Το τεστ είναι θετικό! Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω…. Είμαι τόσο ευτυχισμένη όσο ποτέ ξανά μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και τώρα έφτασε η δύσκολη ώρα της ανακοίνωσης… Βρήκα τη δύναμη και το είπα χωρίς να με ενδιαφέρει το τι θα θέλει ο Δημήτρης! Σημασία για μένα είχε μόνο το τι ήθελα εγώ.. Και για μένα αυτό το παιδί ήτανε ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ.. Ο Δημήτρης όμως ήτανε ξεκάθαρος.. το παιδί αυτό εκείνη τη χρονική στιγμή ήτανε ένα λάθος.. Οπότε και απευθύνθηκα στους γονείς μου.. Χαρήκανε πολύ! Και το μόνο πράγμα που ζήτησαν ήτανε μια απλή αναγνώριση.. τίποτ άλλο…. Ούτε λεφτά ούτε και τη παρουσία του Δημήτρη εάν ο ίδιος δεν το ήθελε… Παρ όλα αυτά όμως ο Δημήτρης εξαφανίστηκε…δεν μπορούσα να τον βρω να επικοινωνήσω μαζί του να συζητήσουμε… Μετά από μέρες με πήρε τηλέφωνο και η άποψη του ήτανε η ίδια… ένα μεγάλο ΟΧΙ! Όταν το άκουγα ένιωθα τα πάντα μέσα μου να διαλύονται… Περνούσαν οι μέρες και γω έπρεπε να αποφασίσω… είμαι 24 χρονών ακόμη συντηρούμε από τους γονείς μου λόγω του ότι δεν έχω πάρει πτυχίο, οι γονείς μου μένουν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και γω ήμουνα έτοιμη να τους επιβάλλω ένα ακόμα παιδί αγνώστου πατρός για τη κοινωνία που ζουν. Εκεί μίσησα τους πάντες! Και κυρίως αυτό το χάος που θέλουν να το ονομάζουν κράτος! Που είναι η πρόνοια για τις άγαμες μητέρες? Μισούσα όποιον προσπαθούσε να με πείσει ότι το δικό μου παιδί ήτανε ένα λάθος. Εκεί λοιπόν που έχω πιάσει πάτο εμφανίζεται ξανά ο Δημήτρης και μου λέει πως το παιδί το θέλει και θα το πει στους γονείς του…. Πόσο χαρούμενη μπορεί να ένιωσα εκείνα τα πρώτα δευτερόλεπτα. Και εκεί μείναμε στα δευτερόλεπτα.. μετά συνεχίσαμε από εκεί που το αφήσαμε. Είναι λάθος. Έφτασε η μέρα που έπρεπε να πάω στο γιατρό. Μόνη φυσικά.. Σε όλα μόνη… Όσο έβλεπα τον υπέρηχο δεν καταλάβαινα τίποτα μέχρι τη στιγμή που άκουσα τη καρδούλα του..χτυπούσε τόσο γρήγορα και τόσο δυνατά!!! Ήτανε το πιο όμορφο και ανεξήγητο φαινόμενο που αντιμετώπισα ποτέ στη ζωή μου. Συνειδητοποίησα ξαφνικά πως μέσα μου ζει ένα πλασματάκι…. Αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που το είδα και το άκουσα. Δυστυχώς τα περιθώρια ήτανε στενά και μέσα σε 5 μέρες έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Μετά θα ήτανε αργα. Σε 5 μέρες θα έμπαινα στο 3 μήνα. Η απόφαση κατοχυρώθηκε και το ραντεβού έκλεισε. Από εκεί ξεκίνησε ο εφιάλτης μου. Μετρούσα αντίστροφα τις μέρες έπιανα τον εαυτό μου να εκφράζεται δυνατά……καθόμουνα και μιλούσα και ζητούσα απεγνωσμένα συγγνώμη σ αυτό το παιδάκι νομίζοντας πως έτσι θα λυτρωθώ…. Έφτασε η μέρα της έκτρωσης. Όλα μέσα μου πονάνε. Θέλω να γίνει κάτι και να ακυρωθεί το ραντεβού… ο Δημήτρης είναι δίπλα μου όλη τη μέρα και προσπαθεί με χίλιους δύο τρόπους να με κάνει να ξεχαστώ… για μένα όμως όλα είναι μαύρα… νιώθω ότι μου ξεριζώνεις τη καρδία μου ότι με το έτσι θέλω χωρίς να με ρωτήσεις παίρνεις αυτό που ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΛΑΤΡΕΨΑ….. Η διαδικασία κράτησε αρκετή ώρα γιατί δεν μπορούσα να πάρω την απόφαση… ένα βλέμμα όμως του Δημήτρη ξαφνικά μου είπε πολλά… 5 η ώρα ήμασταν στο σπίτι χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει το τι έκανα.. κάτι έλειπε όμως από μέσα μου ήμουνα μισή, μάλλον ήμουνα και είμαι άδεια…κενή… από εκείνη τη μέρα 18 Αυγούστου μέχρι και σήμερα μέσα στο μυαλό μου… οι τύψεις με πνίγουν για την αδυναμία που ένιωσα και δεν έκανα αυτό που μου ζητούσε όλο μου το είναι! Δεν θα με συγχωρήσω ποτέ και ποτέ τίποτε και κάνεις δεν θα γεμίσει το κενό μου…. Πάντοτε θα είναι το πρώτο μου αγγελούδι!!!!
Από: πωλινα