Συνήθως δεν θυμάμαι ημερομηνίες θεωρώντας τες ανούσιες, ανάξιες μνημόνευσης ωστόσο δεν νομίζω πως θα ξεχάσω ποτέ ότι στις 25 Ιουνίου, σκότωσα το παιδί μου. Με το γνωστό τρόπο, την απλή, σύντομη διαδικασία, καταδικάστηκα αν όχι σε αιώνια τιμωρία στην μετέπειτα ζωή μου, τότε σίγουρα σε μια αυτοδημιούργητη κόλαση σε αυτόν τον κόσμο. Αυτοδημιούργητη, ναι. «Όλα είναι στο μυαλό μας, εμείς τους δίνουμε βαρύτητα, εμείς τα μεγαλοποιούμε. Είμαι αρκετά δυνατή για να το ξεπεράσω, έχω πίστη στις απεριόριστες ικανότητες μου, μπορώ να ελέγξω τον τρόπο σκέψης μου.» Αυτές ήταν οι απόψεις μου πριν. Πλέον δεν έχω διάθεση να διατυπώνω θεωρίες με αυτοπεποίθηση και αλαζονία. Είμαι τόσο κουρασμένη από τις τύψεις.
Αν είχα κρατήσει το παιδί μου σήμερα θα είχα ολοκληρώσει τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης –περιστασιακά χαιδεύω την κοιλιά μου (εντελώς επίπεδη πλέον) και φαντάζομαι ότι ένα πλάσμα μεγαλώνει μέσα μου. Έχω αρχίσει να τρελαίνομαι. Το σώμα μου έχει επανέλθει πλήρως αλλά το πνεύμα μου, ανήσυχο ταλανίζεται. Σαν μικρά νύχια μωρού να γρατσουνάνε την ψυχή μου. Αν και δεν έμαθα το φύλο, η διαίσθηση μου επιμένει ότι ήταν κοριτσάκι –αναφέρομαι συχνά σε αυτήν ως Chérie. Στην άκρη των χειλιών μου και κυρίαρχο στη σκέψη μου έχω το όνομα της, γλυκόηχο και παρηγορητικό σαν χάδι. Φυσικά είναι μεγάλη ειρωνία να την αποκαλώ «Αγαπημένη» την στιγμή που την απέρριψα με τον πιο σκληρό τρόπο.
Δεν ξέρω αν έχω μετανίωσει. Πραγματική μετάνοια σημαίνει πως αν γύριζες τον χρόνο πίσω δεν θα επαναλάμβανες την πράξη αυτή, το αμάρτημα σου. Ίσως και να επέλεγα κάτι διαφορετικό από την έκτρωση, αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρη. Αντιμετωπίζοντας το θέμα σήμερα, με ψυχραιμία συνειδητοποιώ ότι οι λύσεις ήταν πολυάριθμες και όχι μονόδρομος όπως θεωρούσα. Υπό το πρίσμα της πίεσης, του φόβου, της αγωνίας είχε θολώσει η σκέψη μου. Ένιωθα ότι η ζωή μου απειλούνταν, πως ο κόσμος που είχα χτίσει κινδύνευε να καταστραφεί. Και με την εγωιστική φύση μου να κατευθύνει τις αποφάσεις μου, στράφηκα εναντίον της και την εξάλειψα, την εξαφάνισα. Την όμορφη Chérie μου.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, στον οποίον η ζωή μου θα ήταν περισσότερο τακτοποιημένη και η πορεία προς του στόχους μου θα εξελισσόταν σταθερά και ομαλά, θα κρατούσα την Chérie σίγουρα. Ορθολογιστικά σκεπτόμενοι οι φίλοι μου υποστηρίζουν ότι με τα τωρινά δεδομένα μόνο πρόβλημα θα αποτελόυσε ακόμη και το να την γεννήσω και μετά να την δώσω. Δε διαφωνώ μαζί τους. Όταν όμως η πραγματικότητα μου γίνεται αβάσταχτη, όταν η ενθύμηση της πράξης μου με λυγίζει, μου αρέσει να μεταφέρομαι νοερά στις πλασματικές ιστορίες του μυαλού μου, σε έναν φανταστικό κόσμο στον οποίον έχω δώσει την μικρή μου σε παρένθετους γονείς. Η λύση της ανοιχτής υιοθεσίας θεωρώ ότι θα ήταν η καλύτερη -θα ζούσε σε ένα υγειές περιβάλλον, με μια οικογένεια αρτημελή κατά τα σημερινά πρότυπα και θα μπορούσα να την επισκέπτομαι ίσως περιστασιακά ώστε να διαπιστώνω ότι είναι ευτυχισμένη. Την βλέπω σχέδον να μεγαλώνει, να γελάει περιβαλλόμενη από αγάπη και όμορφες εικόνες, να βγάζουμε φωτογραφίες όλοι μαζί, να αγκαλιαζόμαστε.
Πριν από λίγες μέρες έγραψα ένα μήνυμα αυτοκτονίας στον πατέρα της και του το έστειλα, σε μια κρίση κατάθλιψης. Η αντίδραση του, ήταν η αναμενόμενη. Ορθολογιστική και ψύχραιμη, στην ουσία όμως αδιάφορη, τυπική. Μου είπε ότι δεν θα έπρεπε να καταστρέψω το μέλλον μου, να παραιτηθώ από την ζωή εγκαταλείποντας τους στόχους και τα μεγαλεπίβολα σχέδια μου για ένα λάθος, ακόμη και αν αυτό ήταν σημαντικό. Δεν καταλαβαίνει –δεν είχα καμία τέτοια απαίτηση φυσικά. Εγωιστικός ο τρόπος σκέψης του και ανθρωποκεντικός, δεδομένου ότι εγώ θεωρούμαι άνθρωπος ενώ η Chérie απλά μια μάζα από αίμα και ιστούς (κάποτε υποστήριζα αυτές τις απόψεις και εγώ). Εκείνος δεν ένιωσε καμία αλλαγή στο σώμα του, στην ζωή του. Δεν συνειδητοποιεί πλήρως ότι αν δεν την είχα σκοτώσει, σε μερικούς μήνες θα αποτελούσε μια νέα οντότητα πάνω στην Γη. Η μικρή μου. Της στέρησα την ευκαιρία να αναπνεύσει αυτόν τον μυρωμένο αέρα της άνοιξης, να θαυμάσει τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, να γευτεί αυτόν τον κόσμο. Ενδέχεται το περιβάλλον στο οποίο θα μεγάλωνε να μην ήταν ιδανικό, ίσως και να μην είχε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Αλλά τουλάχιστον θα ήταν ζωντανή και θα μπορούσε να αγωνιστεί για την ευτυχία της. Εγώ (το λέω και μισώ τον εαυτό μου για αυτό) της στέρησα, απροστάτευτη και ευάλωτη, καθώς ήταν την ευκαιρία να ζήσει, να αγωνιστεί, να προσπαθήσει να διαμορφώσει την τύχη της. Την καταδίκασα στο σκοτάδι.
Όπως και τον εαυτό μου. Η ψυχή μου έχει παραδοθεί στο σκοτάδι που την κυκλώνει βαθύ, πυκνό, αδιαπέραστο. Πλέον όλα έχουν χάσει το νόημα τους, τίποτα δεν με χαροποιεί, αποστρέφομαι την διασκέδαση –οποιαδήποτε μορφή της την αντιμετωπίζω ως βλασφιμία απέναντι στην μνήμη της Chérie. Δεν την ξεφορτώθηκα για να αναλώνομαι σε ανούσιες ασχολίες. Θυσιάστηκε επειδή έπρεπε να μείνω προσηλωμένη στους στόχους μου, να μην αποσπαστεί η προσοχή μου από τον προορισμό μου στην ζωή. Δεν έχω λοιπόν το δικαίωμα, το περιθώριο, την επιλογή να μην αγωνιστώ, να μην εξαντληθώ προσπαθώντας να πετύχω. Όπως και δεν έχω το δικαίωμα να αφήνω τον χρόνο να περνάει διασκεδάζοντας.
Απο εδώ και πέρα ότι καταφέρω είναι για εσένα γλυκιά μου, όμορφη μου, παντοτινή μου Chérie. Αν ζήσω απλά θρηνώντας, χωρίς να είμαι παραγωγική, λειτουργική η θυσία σου θα ήταν άσκοπη. Καταλαβαίνεις…
Το παρόν αποτελεί μια εξομολόγηση και μια προσπάθεια να δώσω έναν επίλογο σε όσα μου συνέβησαν. Μακάρι καμία γυναίκα να μην βρεθεί σε αυτή την θέση και να χρειαστεί να επιλέξει. Πλέον θεωρώ λάθος το να το παίζουμε Θεοί και αποφασίζουμε ποίος θα γεννηθεί και ποίος όχι. Η παρέμβαση στην φύση και η αμφισβήτηση των επιλογών της θα έχει αμφίβολα αποτελέσματα. Είναι φόνος αυτό που έκανα. Και αισθάνομαι υπόλογη απέναντι στον Θεό (αν υπάρχει) και στην Chérie. Σε κανέναν άλλον. Καμία ανθρώπινη κρίση δεν έχει σημασία για εμένα, τα παρηγορητικά λόγια και η επιβεβαίωση για την ορθότητα της απόφασης μου που δέχομαι από αρκετά άτομα δεν θα εξαλείψουν τις τύψεις μου.
Η σύλληψη της Chérie έγινε στις 13 Μαίου 2011. Ο φόνος της στις 25 Ιουνίου 2011 (ώρα 9:30 το πρωί σε γνωστό μαιευτήριο). Η επέμβαση, με κόστος 800 ευρώ δεν κράτησε πολύ ώρα.
Από: victoria