Μια εβδομαδα και 2 ημερες.Τοσος καιρος περασε απο την εκτρωση.Ευχομουν ενα χρονο να γινω μανουλα.Δυσκολο γιατι επρεπε να παιζω με την τυχη αφου ο πρωην μου προσεχε.Ενα μηνα αφου χωρισαμε εμαθα οτι επιτελους ειμαι εγκυος.Αποφασισα να το κρατησω αφου θα εδινε αξια στη ζωη μου.Το ψυχουλινι μου.Μονη μου αφου ο κυριος δεν ηθελε να αναλαβει ευθυνες.Φανταζομουν τη μερα που θα το παρω αγκαλια,που θα το φιλισω,θα δω το κορμακι του,τα ματακια του.Ημουν στο δευτερο μηνα,ακουσα την καρδουλα του μωρου μου και τοτε η μητερα μου μου ανακοινωσε πως αν δεν παντρευτω (με το ζορι εναν ανθρωπο που δεν με ηθελε) δε θα με στηριξει.Εγω ειμαι στα 22,ανεργη και φυσικα ανωριμη,δε μπορω να αναλαβω τετοια ευθυνη,το παιδι δεν ειναι γατα για να το παω στο χωριο μου οπως εκανα με ενα ζωακι αλλα το μυαλο μου ειναι μικρο και θα του φερθω το ιδιο.θα το παρατησω,θα θελησω να κανω τη ζωη μου.Τριτη ακουσα την καρδουλα του,τεταρτη αποφασισα να το σκοτωσω.Απο εκεινη τη στιγμη ποναω.Τα βραδια ουρλιαζω στον υπνο μου.Ακουω για μελλουσες μητερες και ζηλευω.Τη μερα της εκτρωσης,πριν γινει η επεμβαση,μισησα τους ανθρωπους που θα με “στηριζανε” στη ζωη μου.Σκοτωσα την ψυχη μου.Δε θελω πια κανεναν διπλα μου.Ποναω,κλαιω,χτυπιεμαι αλλα το μωρακι μου δε γυριζει πισω.Το μονο που θυμαμαι ειναι η καρδουλα του και ευχομαι απλα συντομα να βρεθω κι εγω εκει που ειναι.Δε μπορω να ζω κενη,αψυχη,διελυμενη!
Από: Δαναη
Ποσο μα ποσο πολυ σε νιωθω κοπελα μου..Μα ποσος πολυς πονος..Κι εγω τριτη ειχα ακουσει την καρδουλα του…Ομως τι μπορουμε να κανουμε τωρα πια…?Το ξερω,σε ποναει,σε σκοτωνει,δεν σε αφηνει σε ησυχια..και αλλα ποσα ασχημα και ανακατεμενα συναισθηματα..Μην το κανεις ομως αυτο στον εαυτο σου..Βρες τροπους να ξεσπασεις,σωστους τροπους..να ξελαφρωσεις την ψυχη σου,να μην την μαυριζεις καθημερινα..Εγω βρηκα οποιον χειροτερο τροπο μπορεις να φανταστεις,10μηνες με κατεστρεφα καθημερινα..και την ψυχη μου και την υγεια μου,τους γυρω μου..Ομως η ζωη δεν τελειωνει..Ξερω σου ειναι δυσκολο να τα αποδεχτεις οσα σου λεω τωρα,κι εγω ετσι ημουν..Αρνητικη σε ΟΛΑ..Ομως τωρα συνεχιζω…Εκανα κατι που δεν ηθελα,κατι απανθρωπο..Ομως εγινε..Και η καθεμια που το κανει εχει τους λογους της..Θα βρεις την δυναμη με τα σημαδια που θα σου στειλει ο Θεος και θα συνεχισεις,θα το δεις..Κι εγω δεν το πιστευα,κι ομως θα ρθουν και ασπρες μερες..Η συμβουλη που θα σου δωσω ειναι να επισκευτεις καποιον ειδικο για να μιλησεις..Γιατι ΜΟΝΗ δεν μπορεις να το περασεις ολο αυτο,δεν γινεται,ειναι πολυ ψυχοθφορο και σου θα σου τρωει την ψυχη,μερα με την μερα θα μαραζωνεις..Οχι!Μην το κανεις αυτο..ζητα την βοηθεια ενος ειδικου,μην ντραπεις,μην φοβηθεις..Ανθρωποι ειμαστε,δεν μπορουμε να τα κανουμε ολα τελεια και να ειμαστε τελειοι..Τυχαινει καμια φορα να παιρνουμε και λαθος αποφασεις,το θεμα ειναι να μαθαινουμε απο αυτα,να προχωραμε,να γινομαστε πιο δυνατοι!Και μπορεις να το κανεις,ολες μπορουμε..Αρκει να θελουμε να προσεχουμε απο δω και περα περισσοτερο τον εαυτο μας..Μπορεις να προχωρησεις,και θα τα καταφερεις..Αν θελησεις να μιλησεις καπου και που θα σε καταλαβει αυτο ειναι το facebook μου,εαν εχεις κι εσυ (Εφη Ρωσσιδου) Να προσεχεις τον εαυτο σου,ολα για καποιον λογο γινονται οπως γινονται.. Τιποτα δεν ειναι τυχαιο… Και παντα μετα απο την καταιγιδα ερχεται και το ουρανιο τοξο..